Kątki to średniej wielkości wieś sołecka, położona na Równinie Świdnickiej w odległości ok. 2 km od gminnej wsi Marcinowice.
Nazwa wsi wskazuje na pochodzenie słowiańskie – “kąt” oznaczał miejsca ustronne, zakątek, miejsce wyrąbane w lesie. Kątki są zdrobniałą liczbą mnogą utworzoną od “Kąta”. Wsi o tej nazwie wg “Urzędowego wykazu nazw miejscowości” jest w Polsce tylko pięć.
Do roku 1945 wieś nosiła nazwę Käntchen. W pierwszym powojennym okresie nosiła nazwę Kętrzyn, co zostało odnotowane w pierwszym powojennym “Skorowidzu gmin Śląska Dolnego i Opolskiego” wydanego przez Instytut Śląski w Katowicach.
Nazwa wsi, zapisana jako in Kentchyn wzmiankowana jest w XXXI tomie “Codex Diplomaticus Silesiae” pod datą z 1334r. We wspomnianym kodeksie śląskim znajduje się dokument wydany 18 marca 1334r. przez Księcia Bolka II Świdnickiego dotyczący istnienia we wsi habitaculum książęcego.
Kolejna wzmianka dotyczy pierwszego znanego właściciela wsi, którym w 1484r. był Jan Passelt von Mesenau. W rękach rodziny wieś pozostała do połowy XVIIw. W 1694r. stały się własnością barona Karola Juliusa von Zedlitz.
Ale już w spisie “Wykaz ilości chłopów i łanów we wsiach księstwa świdnickiego” z 25.VII.1576 r. figuruje Ernest Zedlitz jako właściciel 4 chłopów oraz 9 łanów i 3 prętów we wsi Kątki.
W wymienionych materiałach M. Treblina z roku 1641dotyczących wojny trzydziestoletniej, Kątki figurują jako zburzone i całkowicie wyludnione. Być może po wojnie trzydziestoletniej wieś przeszła w posiadanie barona Gotfryda Oswalda von Czettritz und Nauhaus, który jest właścicielem do 1720 r. Potem majątek przeszedł ponownie w ręce von Zedlitzów stanowiąc ich własność aż do 1930 r.
Długa historia wsi pozostawiła kilka zabytkowych obiektów. Największym jest XVII wieczny pałac w formie prostokąta dwukondygnacyjnego, ze skrzydłem dobudowanym od wschodu ok. 1850 r. Portal pałacu pochodzi z XV w. Średniowieczne pochodzenie tego założenia architektonicznego potwierdzają resztki fosy. Budynki folwarczne pochodzą z XVIII i XIX w. Staw będący pozostałością fosy służył także celom hodowlanym.
Pałac został znacznie przebudowany w XIX / 1850 – data na chorągiewce na wieży/ i w XX wieku. Jednak wieża przylegająca do pałacu od zachodu niewątpliwie znajdowała się tam pierwotnie i data 1850 odnosi się tylko do gruntownej przebudowy dokonanej w tym czasie. Świadczy o tym wzajemny układ brył wieży i budynku pałacowego oraz szczątkowy zarys łuku ostrego widocznego w pierwszej kondygnacji piwnic pod wieżą.
Na wschód od pałacu znajduje się rozległy dziedziniec gospodarczy o planie zbliżonym do prostokąta, wyznaczony przez budynki folwarczne /XVIII i XIX wiek/. Wzniesienie, na którym umieszczone są budynki pałacowe umocnione jest od strony fosykamieniami. Park ograniczała od północy aleja dębowa poprowadzona łukiem w kierunku wschód – zachód.
Teren na północ od alei otaczał dawny mur dochodzący do stawu usytuowanego w pobliżu zabudowań gospodarczych. Mur ten wyznacza prawdopodobnie obszar starego dworskiego ogrodu gospodarczego, a staw mógł pełnić funkcję hodowlaną.
Rozległy park krajobrazowy o urozmaiconej rzeźbie terenu powstał drogą adaptacji okolicznych terenów leśnych i pochodzi przypuszczalnie z połowy XIX wieku. Od strony północno – zachodniej obiegała go alejka dębowa, poprowadzona po nasypie, przechodząca następnie w ścieżkę
wiodącą wzdłuż szosy i skręcającą za strumykiem na północ w kierunku pałacu. Od strony szosy park dostępny jest po kamiennych schodkach.
Obecnie park jest znacznie zaniedbany. Do ciekawszych obiektów w parku zalicza się pomniki przyrody: dąb i lipa o średnicach powyżej 3,40 m oraz aleja dębowo – jesionowa. Przez park przepływa Czarna Woda dopływ Ślęży. Park jest wpisany do rejestru zabytków
Po II Wojnie Światowej w majątku funkcjonowało Państwowe Gospodarstwo Rolne należące do chwili rozwiązania do Kombinatu PGR w Świdnicy.
Współcześnie Kątki to niewielka wieś leżąca z daleka od głównych traktów komunikacyjnych. Do lat 80. XX w. jako jedyna wieś w gminie nie posiadała normalnej asfaltowej drogi umożliwiającej połączenie z sąsiednimi miejscowościami i odległą o trzy kilometry siedzibą gminy.
Drogę wybudowano dopiero w latach 1987 1988 wspólnymi siłami Urzędu Gminy, mieszkańców wsi i pracowników Zakładu Rolnego PGR przy szczególnym zaangażowaniu mieszkańców wsi: Ludwika Kożucha, Zygmunta Kalinowskiego i Czesława Gieczewskiego.
Wieś podobnie jak inne w tej okolicy ma doskonałe warunki klimatyczno – glebowe dla rozwoju produkcji rolnej. Po rozwiązaniu PGR-u wieś boryka się jednak z bezrobociem i innymi skutkami transformacji ustrojowej.
Liczba mieszkańców wsi zawsze była niezbyt liczna wg dostępnych źródeł liczyła:
rok 1990 – 270 mieszkańców
rok 1942 – 230 mieszkańców
rok 2002 – 284 mieszkańców
Społeczność wsi zalicza się do jednej z prężniejszych w gminie, podtrzymuje tradycje wspólnych działań np.: budując w czynie społecznym szatnię dla lokalnego zespołu sportowego i urządzając świetlicę wiejską.
Pozostało we wsi niewielkie rolnictwo indywidualne użytkujące wg Narodowego Spisu Powszechnego z 2002r. 47,49 ha użytków rolnych, głównymi zasiewami są pszenica i ziemniaki.
Pozostała niewielka hodowla bydła i trzody chlewnej. Grunty pozostałe po PGR zagospodarowane są przez Agencję Nieruchomości Rolnych.
Jako ciekawostkę można podać fakt, że w roku 1999 przy porządkowaniu
archiwum Urzędu Gminy odnaleziono oryginalną księgę meldunkową Kątek od roku 1900 do 1945. Ponieważ był to jedyny tego rodzaju dokument dotyczący migracji ludności przed wojną na terenie gminy, znalezisko przekazano do Archiwum Państwowego we Wrocławiu.
Informacje zaczerpnięto z książki “Historia gminy Marcinowice”